Hoe om die oplosbaarheid te bepaal

Oplosbaarheid is `n term wat verwys na wat gebeur wanneer `n soliede verbinding volledig in `n vloeistof oplos, sonder om enige swewende deeltjies te verlaat. Die verbindings met die grootste oplosbaarheid is die ioniese (dws die verbindings wat `n elektriese lading het). Om te weet watter van hulle sal in water oplos en wat nie sal nie, is dit genoeg om `n paar reëls te memoriseer. U moet ook in gedagte hou dat `n sekere hoeveelheid van `n verbinding gewoonlik in `n vloeistof oplos, ongeag of u dit kan sien of nie. Daarom, in die geval van eksperimente wat `n hoër vlak van akkuraatheid vereis, moet u dalk `n metode hê om hierdie bedrag te bereken.

stappe

2

Verstaan ​​die konsep van oplosbaarheid. Die struktuur van watermolekules (H₂O) is nogal ongewoon, so dit kan soos `n magneet lyk, in die sin dat dit `n positiewe lading aan die een kant en `n negatiewe aan die ander kant het. Daarom, hierdie "magnete" Hulle omring die ioniese verbindings met die doel om die negatiewe ione van die positiewe te skei. Ioniese verbindings waarvan die unie nie sterk genoeg is nie, is diegene wat oorweeg word oplosbare, aangesien die watermolekules hulle maklik kan skei en oplos. In teenstelling hiermee is die verbindings met sterker bindings diegene wat oorweeg word onoplosbare, aangesien die watermolekules hulle nie kan skei nie.

3

Leer die reëls van oplosbaarheid. Atome het baie komplekse interaksies met mekaar, dus dit is nie altyd maklik om vas te stel watter verbindings oplosbaar is of nie. Byvoorbeeld, onder die lys, ondersoek die normale gedrag van een van die ione van elke verbinding en dan ondersoek uitsonderings om te bepaal of die ander saamgestelde ioon gewoonlik interaksie in `n ongewone manier.

4

Die oplosbare verbindings is dié wat alkaliese metale bevat, soos die Li-, Na-, K-, Rb- en Cs-ione, wat gevorm word uit die elemente van groep IA: litium, natrium, kalium, rubidium en sesium. Verbindings wat enige van hierdie ione bevat, is gewoonlik oplosbaar.

5

Die verbindings wat die volgende ione bevat, is oplosbaar: GEEN₃, C₂H₃O₂, GEEN₂, ClO₃ en ClO₄. Dit word onderskeidelik nitraat-, asetaat-, nitriet-, chloraat- en perchloraat genoem. Ook word asetaat gewoonlik afgekort as OAc.

6

Verbindings wat Cl, Br en I ione bevat, is gewoonlik oplosbaar. Hierdie ione, naamlik chloried, bromied en jodied, onderskeidelik, vorm dikwels oplosbare verbindings wat halogensoute genoem word.

7

Verbindings wat die SO-ioon bevat₄ Hulle is gewoonlik oplosbaar. Hierdie ioon word sulfate genoem en vorm gewoonlik oplosbare verbindings (met sekere uitsonderings).

8

Die verbindings wat die OH- of S-ione (hidroksied en sulfied, onderskeidelik) bevat, is onoplosbaar.

9

Verbindings wat CO ione bevat₃ of PO₄ Hulle is onoplosbaar. Trouens, as jy die gedrag van karbonaat- en fosfaatione ondersoek, sal jy sien dat hulle altyd onoplosbare verbindings vorm.

2

Skryf die chemiese vergelyking. Vir hierdie moet jy egter bepaal in welke ione die verbinding verdeel sal word op ontbinding. Skryf dan die waarde van K neer_PS aan die een kant van die vergelyking en aan die ander kant die ione wat die betrokke verbinding uitmaak.

3

Herformuleer die vergelyking om met veranderlikes te werk. Sodra jy die vergelyking het, kan jy dit herformuleer sodat dit soos `n algemene algebra-probleem lyk. Dit is maklik as jy die hoeveelheid molekules en ione wat betrokke is, ken. Om dit te doen, rangskik die probleem so x is gelyk aan die hoeveelheid van die verbinding wat die veranderlikes wat die hoeveelhede van elke ioon oplos, sal oplos en herorganiseer sodat dit `n funksie is van x.

4

Neem algemene ione in ag. As die verbinding in suiwer water oplos, kan jy hierdie stap oorskiet. As dit egter gaan oplos in `n oplossing waarvan die komponente een of meer van die verbinding se ione is (wat bekend staan ​​as `n "gemeenskaplike ioon"), verminder dit die oplosbaarheid aansienlik. Dit staan ​​bekend as die algemene ioon-effek en word gewoonlik waargeneem in meestal onoplosbare verbindings. In hierdie situasies kan aanvaar word dat die oorgrote meerderheid ione wat ewewig bereik het, uit die oplossing kom. Daarom kan u die vergelyking herskryf om die molêre konsentrasie (dws die hoeveelheid mol per liter of M) van die ione in die oplossing in ag te neem. U kan die waarde van x van daardie ioon ter waarde van die molêre konsentrasie.

5

Los die vergelyking op. Vind die waarde van x om die oplosbaarheid van die verbinding te bepaal. Die antwoord wat u sal kry sal wees in terme van mol van die verbinding wat per liter water oplos. Dit is te danke aan die manier waarop die oplosbaarheidskonstante gedefinieer word. Daarom is dit waarskynlik dat jy `n sakrekenaar benodig om die finale uitslag te verkry.